Część 7

ROZDZIAŁ III

 

            Skyler trzymała w dłoniach złoty klucz wielkości jej wskazującego palca. Miał nietypowy kształt, a rączka wysadzana była maleńkimi, czerwonymi kamieniami. Dziewczyna nigdy w życiu nie widziała takiego klucza, a tym bardziej nie mogła sobie wyobrazić do jakiego zamka będzie on pasować. Spiczaste ząbki wystawały po obu jego stronach, gdzieniegdzie układając się we wzory przypominające winorośl.

-Jest przepiękny. – rzekła nastolatka i przetarła go swoją wstążką opasającą jej talię. Krwiste klejnociki znów rozbłysnęły na chwilę mocą tysiąca słońc wywołując u wszystkich uśmiech.

-Ciekawe, ile jest warty. – powiedziała dumnie Lucrecia, jednak współlokatorki rzuciły jej potępiające spojrzenia.

-No wiem, wiem. Przygoda… – przewróciła wymownie oczami blondynka. Jednak za moment rozweseliła się na samą myśl o nagrodzie lub pomieszczeniu pełnym bogactw, który mogły otworzyć. Zdawały sobie mimo wszystko sprawę, że najpierw muszą je znaleźć.

-„By znaleźć drzwi do miejsca, gdzie nikomu nie wolno wejść, będziesz musiał pokonać cień i bardzo nisko zejść.” – zacytowała Brit, patrząc na karteczkę, którą podała jej Skyler. Jej oczy zadawały oczywiste pytanie. „Co to może znaczyć?”

-Co mówiłaś o zaćmieniu Jag? – Britney dostała olśnienia, jej źrenice poszerzyły się.

-Podczas zaćmienia nie ma żadnego naturalnego źródła światła, tym samym nie ma cieni. – przypomniała rudowłosa. Poprawiła okrągłe okulary na nosie i odłożyła z namaszczeniem rękawiczki do szuflady. „Spisały się jak nigdy” dodała w duchu.

-To… kiedy będzie to zaćmienie? – zapytała niecierpliwie Lucrecia.

-To nie takie proste, z tego co wiem, to ostatnio całkowite zaćmienie słońca w Wielkiej Brytanii było w 1999 roku, a następne niewiadomo kiedy będzie… - odparła bez entuzjazmu.

-Zaćmienie słońca? A może być zaćmienie księżyca? – zawołała optymistycznie Britney.

-Możemy sprawdzić kiedy będzie. – dodała z uśmiechem okularnica, usiadła na obrotowym fotelu koło okna i wzięła z parapetu swojego laptopa. Niemożliwością było nawet określenie jego firmy. Cały był pokryty naklejkami z wizerunkami Harry ’ego Gibsona, który wymyślił pojęcie „hipis”, Jimi ‘ego Hendrixa, który był godnym reprezentantem, oraz wieloma pacyfkami i znakami pokoju. Jaga nie była jednak „pełnokrwistą hipiską”, ponieważ nie praktykowała wszystkich reguł, funkcjonowała jak normalna nastolatka. Przycinała włosy, miała grubą grzywkę, i masę ubrań w szafie. Wierzyła jednak w ich poglądy na temat matki natury i lubiła ich styl. Dziewczyna wystukała na mocno zdartej klawiaturze kilka słów.

-Było w Anglii w grudniu… 2011 roku… – wydukała z przejęciem w głosie.

-Przegapiłyśmy! O pięć miesięcy! – zawołała zrozpaczona Skyler. Przez chwilę miała wrażenie, że naprawdę uda im się rozwiązać tajemniczą zagadkę. Po chwili przypomniała sobie, że prawdziwa aktorka nie ujawnia swoich prawdziwych uczyć. Spoważniała, a rysy jej twarzy napięły się. Wyrwała zżółkły świstek z rąk Bri i ujęła go po środku obiema dłoni. Uniosła łokcie, gotowa porwać obiekt, który dał jej złudną nadzieję. Pozostałaby niewzruszona w oczach przyjaciółek.

-Nie! – zawołała Britney i złapała czarnowłosą za nadgarstek, powstrzymując ją od podarcia wskazówki. Zabrała ją z powrotem, ostrożnie złożyła na pół i włożyła do jednej w kieszonek w krwistoczerwonej kopertówki, którą miała na balu.

-Musimy po prostu trochę bardziej się postarać, więcej pomyśleć. – dodała rozluźniając ucisk. Skyler wyrwała rękę z objęcia i z gniewem popatrzyła prosto w jej chabrowe oczy. Źrenice zadrgały, a bursztynowy odcień zmienił swój złotawy odcień na ciemną czekoladę. Gotka podświadomie była księżniczką, którą należało popierać i zgadzać się z każdą decyzją. Nienawidziła tego w sobie, dlatego starała się kontrolować każdą emocję.

-Prześpijmy się z tym, zastanowimy się jutro. – dodała ziewają Jagoda, patrząc to na śpiącą już Britney, to na duży zegar wiszący nad jednym z drewnianych biurek, pomalowanych na biało. Mimo woli rozejrzała się po pomieszczeniu. Miało ono kształt prostokąta, przy dwóch dłuższych, leżących naprzeciwko siebie, kremowych ścianach stały cztery, solidne łóżka. Po dwa z każdej strony. Miały metalowe poręcze, jedną od głowy, drugą od stóp. Przed każdym z nich stała średniej wielkości komoda, która służyła za szafę i, w której dziewczęta przechowywały swoje ubrania. Po lewej stronie każdego łóżka znajdowała się wąska szafka nocna ze spróchniałymi szufladkami. Również były pokryte białą farbą. Drzwi znajdowały się pośrodku jednej z krótszych ścian, po prawo od nich były kolejne, prowadzące do łazienki. Okno po drugiej stronie było dość duże jak na internat. Dziewczyny powiesiły w nim błękitną firankę. Kredowobiałe framugi optycznie nadawały im jeszcze jaśniejszy ton. Pod nimi, koło obrotowego fotela i parapetu stało jedno z dwóch biurek. Ponieważ było ich dwa razy mniej od lokatorek, dziewczęta rozdzieliły je pomiędzy siebie. To znajdujące koło „punktu widokowego” należało do właścicielek łóżek po lewej stronie pokoju, czyli Skyler i Bri. Zatem znajdowały się na nim dwa laptopy, w czym jeden w aksamitnym, czarnym etui. Ułożone były kolejno na skraju, by zajmowały jak najmniej miejsca. Lampa pochylona nad gładkim wierzchem blatu doskonale oświetlała całą jego powierzchnię. Ten fakt był jednak częściej wykorzystywany do precyzyjnego malowania paznokci po nocach zamiast odrabiania prac domowych. Żarówka obejmowała swoim światłem również zdjęcia zawieszone kolorowymi pineskami na ścianie. Ukazywały one wszystkie przyjaciółki między innymi na wycieczce szkolnej do rezerwatu przyrody. Na innym stały w mundurkach na głównym dziedzińcu przed budynkiem szkoły. W lawendowej kopertówce leżącej na drugim biurku, pod zegarem, za drzwiami do pokoju, leżał aparat. Zdjęcia zrobione na balu tylko czekały na wydrukowanie, by następnie zająć godne miejsce wśród innych wspomnień. Czwórka ślicznych nastolatek w otoczeniu tańczących znajomych i bawiących się kolegów, zgrabnie stojące, obejmujące się w taliach. Fotografia ukazywałaby piękno i urok ich sukni. Czerwony materiał, z którego była zrobiona kreacja Britney nadawała jej eleganckiego wyglądu. W przeciwieństwie od Jagi i jej zwiewnej, zielonkawej sukienki oraz balerinek. Wszyscy na pewno skupiliby uwagę, gdyby fotografia wisiała już na swoim miejscu na cudowną, pastelowo błękitną  kieckę Lucreci, obok niej stała uśmiechnięta Sky, nikt obcy nie domyśliłby się, że przygotowała swój olśniewający strój w zaledwie kilkanaście minut. Zdjęcie jednak musiało jeszcze trochę poczekać do wywołania i trafienia na szczytne miejsce. Obecnie dziewczęta miały na głowach inne zmartwienia. Jak rozszyfrować zagadkę, a nawet jeśli już im się to uda, jak ją zrealizować? Luci właśnie wyszła z łazienki ze świeżo wysuszonymi włosami, a tuż za nią wyleciała chmura pary. Można było poczuć zapach lawendy. Dziewczyna miała na sobie zwiewną koszulę nocną w pudrowym odcieniu. Podreptała w miękkich kapciach do swojego łóżka i bez słowa na dobranoc wsunęła się pod ciepłą kołdrę. Objęła swojego beżowego misia Bernarda, którego nazwała na cześć ulubionej bajki z dzieciństwa i szybko zasnęła. Jaga szybko poszła w jej ślady. Tylko Skyler leżała na plecach i lewą dłonią ściskała nerwowo narzutę. Jej jedwabna piżama w szare i czarne pasy sprawiała wrażenie gryzącej. Patrzyła w sufit lekko przymrużonymi oczami. Powoli zapadała w sen. Zamrugała, ale zaraz potem otworzyła oczy bardzo szeroko. Znowu zamknęła i otworzyła. Nie mogła uwierzyć. W momencie, gdy jej powieki były opuszczone, zamiast ciemności, widziała obrazy. Przymknęła je jeszcze raz. Początkowo ujrzała mrok. Wypuściła rozczarowana powietrze ustami, a jej klatka piersiowa wykonała typowy ruch. Jednak po chwili zaczęła dostrzegać światełko, które stopniowo zastępowało swoim blaskiem czerń. Po chwili znowu dominowała ciemność, by za chwilę na nowo ustąpić światłu. Dziewczyna zauważyła, że źródło blasku wykonuje ruchy okrężne. Zbliża się i oddala. Skyler stała po środku małego pomieszczenia, a na wysokości jej czoła na okrągłym rusztowaniu, umocowanym na ścianach, umieszczona była świeczka. Wyglądało to jak zabawkowa ciuchcia jeżdżąca po torach. Krążyła ona wokół nastolatki i w zależności od jej położenia rzucała spory cień postaci na ceglane mury. Sky gwałtownie otworzyła oczy z uśmiechem na twarzy i podekscytowaniem, ale zaraz tego pożałowała. Długo męczyła powieki mruganiem, zaciskaniem ich, wszystko by znowu obejrzeć ten nierealny pokaz. W końcu zasnęła zła na siebie samą, ale w głębi duszy szczęśliwa, że mają jeszcze jakąkolwiek szanse. Noc minęła cicho, spokojnie, zwyczajnie. Britney obudziła się z pierwszym dźwiękiem wydanym przez wróbla, jaki wdarł się do ich pokoju przez uchylone okno. Jej chabrowo szare tęczówki zaiskrzyły od ciepłych promieni słońca, kiedy stanęła przed czystą szybą. Uniosła złączone ręce do góry i mocno się przeciągnęła. Przejechała wierzchem dłoni po framudze, w miejscu, gdzie przyjaciółki wydziergały małym nożykiem datę pierwszego spotkania. Uśmiechnęła się na samo wspomnienie. Już drugi rok dzieliły ze sobą pokój. Biorąc pod uwagę, że już był maj, wiele razy zdarzało się im już rozmawiać o planach wakacyjnych. Same się dziwiły, że po całym roku szkolnym spędzonym wspólnie w internacie nie mają siebie dosyć. Bri ostatni raz głośno ziewnęła i z garstką przyszykowanych ubrać poszła do łazienki. W tym samym momencie Jagoda opuściła bose stopy na podłogę. Zbadała ją dokładnie wzrokiem w obawie, że mogły przeoczyć jakąś hebanową deskę. Znalazła jednak wyłącznie dwie, już odkryte. Ostatnia stanęła na nogi Sky, widocznie nie wyspana. Gotowe uczennice zeszły razem za parter, gdzie wszyscy lokatorzy domu Clio jedli śniadanie. Salon służył również za stołówkę z wolnym przejściem do kuchni. Gospodyni domu, Sylvia, właśnie smażyła drugą porcję naleśników. Czerwony fartuszek opinał jej się na krągłych biodrach, a ciemne, brązowe włosy spięte w małego koczka, radośnie podskakiwały przy najmniejszym ruchu. Była to bardzo pogodna kobieta, w średnim wieku, na którą nastolatkowe zawsze mogli liczyć. Miedzianowłosa Margaret zanosiła zapełnione talerze na stół umiejscowiony po środku pokoju dziennego. Chłopcy łapczywie pożerali śniadanie sięgając co chwila to po dżem, to po syrop klonowy.  Na parterze oraz piętrze znajdowały się po dwa, czteroosobowe pokoje, więc przy stole musiało się zmieścić szesnaście krzeseł. Był on więc na długość sześciu, a szerokości dwóch. Większość miejsc była już zajęta, wolnych było jeszcze sześć. Lucrecia zbiegła z tupotem obcasów ze schodów zjeżdżając dłonią po poręczy. Miała warkocze po obu stronach głowy związane niebieskimi wstążkami, pasującymi kolorystycznie do mundurku. Spódniczka była obowiązkowo szara, sięgająca przed kolano. Każdy miał obowiązek mieć na sobie podczas lekcji sweter, koszulę, marynarkę  lub bluzę z logo szkoły. Dodatki bądź delikatne zmiany zostawały do dyspozycji uczniów. Wełniane zakolanówki zakończone żółtym i niebieskim paskiem, barwami szkolnymi, lekko się zsunęły, gdy dziewczyna zeskoczyła z ostatniego stopnia na gruby, bordowy dywan. Usłyszała głuche uderzenie, które zwykle rozpoczynało jej dobry dzień. Zdarzało się, że nastolatka naskakując na podłogę trafiała na miejsce, który wydawało pełny dźwięk. Wówczas wiedziała, że coś nie ułoży się po jej myśli. Teraz maszerowała raźnie na swoje stałe miejsce przy stole. W momencie, gdy usiadła nachyliło się nad nią Sky.

-Na drugiej przerwie w czytelni. – wyszeptała jej do ucha i zajęła siedzenie naprzeciwko niej. Wszyscy zjedli nie zostawiając prawie nic dla obsługującej ich Margaret. Kiedy dziewczyna usiadła na własnym krześle, wszystkie pozostałe były już puste. skonsumowała w pośpiechu ostatniego naleśnika i wybiegła za resztą, rzucając „Do widzenia!” Sylvii. Dogoniła czarnowłosą Phyllis i plotkując doszły do ogromnych, ciężkich, głównych drzwi do gmachu szkoły. Przed pierwszym dzwonkiem zawsze były otwarte na oścież, dziewczęta przeszły z wdziękiem przez próg i zawędrowały do swoich szafek.

-Masz coś dzisiaj w planach? – rzuciła miedzianowłosa, pakując podręcznik od biologii do szarej, pikowanej torby na ramię. Spojrzała pytająco na koleżankę, która właśnie zatrzaskiwała metalowe drzwiczki, trzy miejsca w prawo od niej.

-Miałam iść na zakupy ze Skyler po zajęciach. – odparła, upychając książki w plecaku. Zarzuciła go na plecy i razem udały się w kierunku klasy.

-Zauważyłaś kiedyś, że w słowie „Class”, „C” jest innego koloru? –skierowała oczy na napis znajdujący się nad wejściem do sali lekcyjnej. Mulatka wzruszyła ramionami, po czym usiadła na drewnianym krześle obok Sky. Margo dzieliła ławkę z Jagodą. Po chwili weszła Pani Barter i z rozmachem rzuciła swoją torebkę na biurko. Oparła się o nie obiema dłońmi, a twarz pochyliła do przodu. Jej platynowe włosy ścięte do ucha wykonały podobny ruch.

-Witam wszystkich. – powiedziała raźnie, uczniowie odpowiedzieli jej zgodnym chórem.

-Powtórzymy dziś genetykę z uwagi na to, że za tydzień będziemy mieli sprawdzian. – zakończyła radośnie. Można było usłyszeć jęki niezadowolenia, sprzeciwu, a nawet szlochów. Jaga skrupulatnie zanotowała datę testu w zeszycie, a następnie każde słowo jakie padło z ust nauczycielki. Po czterdziestu pięciu minutach katorgi rozległ się upragniony dzwonek. Lucrecia pierwsza wybiegła z sali, stukając wysokimi obcasami o posadzkę. Minęła kilka znanych twarzy, korytarz zapełniony po obu stronach szafkami, następnie skręciła w lewo koło pokoju zapełnionego kanapami, małym stolikiem, gdzie uczniowie mogli spędzać wygodnie przerwy. Wparowała do biblioteki zdyszana, rozejrzała się parę razy, jednak nie zauważyła żadnej z przyjaciółek. „Na pewno wyszły zaraz za mną, za chwilę tu będą.” Pomyślała i weszła w jeden z wąskich przejść utworzonych z półek pełnych ksiąg.  Zakręciła się na palcach, jej warkocze zawirowały wraz z nią, jeszcze raz, kolejny. Obracając się wpadła na regał. Jedna książka spadła. Zatrzymała się gwałtownie łapiąc się za głowę. Stała tak moment z mocno zaciśniętymi oczami. Powoli zaczęła odzyskiwać stabilny obraz. Zaśmiała się uroczo z własnej niepowagi. Otworzyła kryształowo błękitne zwierciadła. Szerzej. Właśnie patrzyła na obraz słońca. Przykucnęła i chwyciła zrzuconą rzec w ręce. Przybliżyła rysunek do twarzy. Żółte koło z wyraźnie oddzielonymi, trójkątnymi promieniami. „Znak ten uważany był przez starożytnych Egipcjan za drogowskaz, prowadzący do szczęścia. Wierzono, że przy wyborze właściwej drogi życia, ukazuje się on wybranym.” Odczytała w myślach fragment z rozdziału, na którym książka otworzyła się na wskutek upadku. Konsternację przerwał jej głośny dźwięk.

-Ciekawe. – rzuciła w powietrze. „Na drugiej przerwie” przypomniała sobie. Odłożyła odkrycie na półkę. Zawróciła w kierunku klasy do literatury pięknej.