Część 3

 

ROZDZIAŁ II

            Roztańczona Lucrecia wesoło kołysała zgrabnym ciałem w otoczeniu kilku chłopców. Co jakiś czas odsłaniała swoje śnieżnobiałe ząbki, a grono adoratorów patrzyło na nią z podziwem. Jaga stała w kącie, patrząc na bosą dziewczyną, a na jej twarzy malowało się prawdziwe uznanie.

Brit kręciła się koło stołu z przekąskami trzymając w rękach kubki z ponczem, co chwila zerkając na wielki zegar wiszący nad głównymi drzwiami. Jej usta wykrzywiły się w uśmiechu, gdy zobaczyła w nich swoją spóźnioną przyjaciółkę. Jednak gdy się jej przypatrzyła, uśmiech zniknął. Sky wydawała się zagubiona, jakby nie mogła się odnaleźć w dobrze znanej sali, w której zawsze pokonywała przeciwników w siatkówkę. Szła niepewnym krokiem, a jej dłonie widocznie drgały. Zauważyła Britney i chwiejąc się na obcasach ruszyła w stronę koleżanki. Dziewczyna podała przybyłej jeden z plastikowych kubków i czekała na słowo wyjaśnienia. Niestety Skyler milczała zanurzając wargi w słodkim napoju.

-No co się stało, wykrztuś to wreszcie! – nie wytrzymała Bri.

-A nic w sumie, s-sama nie wiem. – kąciki jej ust delikatnie się uniosły - Po imprezie. – dodała, poczym chwyciła zdezorientowaną brunetkę pod rękę i wciągnęła ją w tłum roztańczonych nastolatków. Bal minął spokojnie, bez żadnych niespodzianek, których mimowolnie dopatrywała się odkrywczyni liściku. Czekała na „wielki finał” tego, jakże nieudanego żartu. Niestety nic takiego nie nastąpiło, a świstek papieru leżący na dnie jej szuflady nie dawał jej spokoju. Jednak do końca wieczoru nie dała po sobie poznać zmartwienia, nikt nie zdołałby wyczytać z jej oczu, że myśli o czymś innym niż o głośnej muzyce i swojej cudownej sukience. Sky była mistrzynią udawanych emocji, aktorstwa i mimiki twarzy. Uczył ją jej ojciec, sam Jasper de Luvre, właściciel najwspanialszych teatrów na świecie i równie genialny aktor. Dziewczyny wróciły do pokoju raźnym krokiem, trzymając się pod ręce, w szczerych uśmiechach. Rozmawiały o tym, jak Jackson Doroley wylał cały poncz na znienawidzoną przez nie Rachel Onilan, co dostarczyło im mnóstwo radości. W roześmianych humorach wpadły do wspólnej komnaty, jak to miały w zwyczaju nazywać swoje jedyne prywatne miejsce w całym internacie, gdzie każdy kąt i róg był wypełniony innym, specjalnym zapachem każdej z nich, a na jednej ze ścian wisiało cało mnóstwo ich wspólnych zdjęć. Były przygotowane na zmianę niewygodnych szpilek na płaskie, miękkie kapcie, a czekała ich dziwna informacja od przyjaciółki.

 

Lucrecia rozmarzona rzuciła się na aksamitną pościel w jasnoróżowe serca i opierając brodę na swych delikatnych dłoniach dała znak, że jest gotowa do słuchania. Pozostałe również usadowiły się wygodnie i wykonały podobny, zachęcający ruch. Skyler wyciągnęła z szuflady zmięty papierek i wyprostowana stanęła w środku koła utworzonego z czterech łóżek.

-Znalazłam to pod tamtą deską – poczym wskazała różniącą się od pozostałych, obluzowaną, ciemniejszą deseczkę w podłodze – jest tu jakaś zagadka, coś jak gra w odkrywców, myślę że to jakiś niepoważny żart. – mówiąc to, rzuciła kartkę w stronę Brit – Co z tym robimy? – zakończyła wymownie opierając rękę na biodrze.

Koleżanki spojrzały niepewnie na siebie nawzajem podając sobie obiekt niecodziennej rozmowy.

-„Pokonać cień?” – wymamrotała Luci trzymając napis przed swoimi przejrzysto błękitnymi oczami obwiedzionymi wachlarzem czarnych, długich rzęs.

-Tak, jakieś bzdury… - obruszyła się czarnowłosa.

-To może chodzić o zaćmienie, wtedy jest zupełnie czarno, i nie ma cieni… - powiedziała Jagoda z miną najprawdziwszego detektywa próbującego rozszyfrować łamigłówkę.

Sky wyciągnęła rękę i jednym, szybkim ruchem wyrwała skrawek z alabastrowych dłoni Luci. Przypatrywała się mu bardzo długo, aż nagle do pokoju wbiegli dwaj chłopcy i ze skrzypnięciem zamknęli za sobą drzwi. Rzucili szybkie spojrzenie dziewczynom, poczym jeden z nich wślizgnął się pod łóżko Brit, z którego prześcieradło zwisało aż do podłogi, a drugi rzucił się na materac blondynki i cały się nakrył jej różową kołdrą, przykładając jednocześnie palec wskazujący do ust. Jasnowłosa zachichotała cichutko i poprawiła stos pluszaków leżących w tej chwili na chłopaku. Zanim lokatorki zdążyły zareagować w ślad za intruzami weszła pani Mouver, dyrektorka. Nie była ubrana w plisowany komplet w kratę jak zazwyczaj, ale miała na sobie beżową koszulę nocną, łososiowe bambosze z pomponem i gdzieniegdzie w krótkich, farbowanych na czerwono włosach można było dostrzec zielone wałki. Bez zbędnych słów powitalnych zaczęła rozglądać się po pomieszczeniu. Skierowała wzrok na Skyler stojącą po środku z zżółkłym papierem z ręku. Jej mina zadawała oczywiste pytanie.

- Robimy listę nowych odcieni szminek, proszę Pani. – rzekła wyjaśniająco Lucrecia w swoim perłowym uśmiechu, wtulona w stertę miśków.

- Nie widziałyście, dziewczynki, Ray ’a i Logana? – zapytała pomijając kwestię kosmetyków. Wszystkie zgodnie pokręciły głowami. Kobieta przeprosiła, życzyła miłej nocy i wyszła w pośpiechu. Przyjaciółki jednogłośnie wybuchły gromkim śmiechem, taki widok nie zdarza się co dzień.